Mijn Twitter timeline stond afgelopen week vol van berichten van een ‘bot’ die een kappersafspraak bestelde. Had je mij dit 10 jaar geleden verteld, dan had ik je voor gek verklaard. Een aantal dagen later viel bij mij het kwartje wat de impact van een ontwikkeling als deze op de platformeconomie kan hebben. In deze nieuwsbrief deel ik mijn gedachten. Ik hoop dat je ze een beetje kunt volgen. Kun je dat niet, dan ligt dat vast eerder aan mij dan aan jou 😉
Ook deze week weer 5 mooie stukken verzameld en voorzien van mijn duiding en gedachten. Mooie week!
Google I/O 2018: How Google’s Duplex Demo Stole the Show | WIRED
Afgelopen week raakte niemand uitgepraat over de video waarin een Google ‘bot’ zelfstandig een afspraak bij de kapper maakte en een gesprek had met een medewerker van een restaurant. Hoewel het gesprek an sich niet zo boeiend was (ga toch de wereld redden in plaats van ieder een eigen assistent te geven…) en we ons af moeten vragen of een ‘bot’ zich niet eerst moet voorstellen, gaf de presentatie wel een inkijkje in wat er in de (nabije) toekomst mogelijk is.
Ik besefte mij een aantal dagen na het zien van de video dat er één bevinding is waar ik nog niemand over heb gehoord. En dat is dat met de komt van een Google systeem als deze een infrastructuur platform als Google zich nog makkelijker kan omvormen tot een sectoraal platform. Wat een bedreiging is (wat niet slecht hoeft te zijn) voor andere sectorale platformen.
Een korte toelichting: tot voor kort spraken we over 2 typen platformen: infrastructurele en sectorale platformen. Infrastructurele platformen zijn platformen die, je raad het al, een infrastructuur neerzetten waar anderen vervolgens op intappen. Zo heeft Apple met de App Store een infrastructuur ontwikkeld waardoor drempels voor app makers worden verlaagd om een miljardenpubliek te bereiken. Sectorale platformen richten zich op een specifieke sector: transport, media, toerisme, etc. In een presentatie van José van Dijck die ik onlangs filmde deelde zij haar bevinding dat de infrastructurele platformen steeds meer macht krijgen binnen de sectorale platformen. Zie ook deze video.
Dan terug naar mijn gedachten. Platformen verlagen transactiekosten. Zij zorgen er voor dat mensen die iets aanbieden, maar die geen zin, (priori)tijd of skills hebben om dit zelf online te verkopen. En ze zorgen er voor dat mensen die iets willen kopen, maar geen zin hebben om hier veel moeite voor te doen, snel kunnen worden geholpen. Een platform als Booking.com kon bijvoorbeeld groeien omdat de hotels te lui waren om zelf te investeren in online marketing en online boeking- en betaalsystemen. En omdat de consument dankzij e-commerce gewend raakte aan het gemakt van bestellen (en vinden en vertrouwen) via internet.
Tot nu toe hadden we sectorale platformen als Booking, Uber en Airbnb nodig om de offline wereld te verbinden aan de online ‘convenience’ voor de klant. Hoe meer ik lees over het nieuwe systeem van Google, hoe meer ik besef dat deze ontwikkeling dit type platformen wel eens overbodig zou kunnen maken. Zeker omdat Google een steeds breder scala aan dienstverlening (zoals betaling) in haar portefeuille heeft.
Is dit dan goed voor de gebruiker? It depends. Misschien zou een alles regelend systeem vanuit een praktisch oogpunt ideaal zijn voor de gebruikers, maar het is ook altijd wel fijn om de optie te hebben om voor een alternatief te gaan. We gaan het meemaken….
Cities are crowdfunding more. But is it fair to ask the people to pay? | Apolitical
In een editie een aantal weken geleden deelde ik een verhaal over hoe gemeenten aan ‘subsidie 2.0’ kunnen doen met een combinatie van ‘civic crowdfunding’ (ideeën en projecten vanuit de burger) met ‘matchfunding’ (de gemeente legt geld bij wanneer de burgers bedrag-x bij elkaar hebben verzameld).
In dit stuk wordt de keerzijde van de groei van crowdfunding en gemeenten benoemd, waarbij in dit artikel de nadruk ligt op gemeenten die hun burgers via crowdfunding geld vraagt voor projecten waarvan je voorheen zou verwachten dat deze door de overheid gefinancierd zouden worden.
“Tax reform in the US has eaten into a significant chunk of cities’ revenue. In the UK, by 2020 funding to local government will have dropped 77% from the 2015 level. City governments are having to find new ways of funding new developments which would previously have come from taxes.”
De conclusie van het stuk is dat dit niet zo’n vaart zal lopen en ‘civic crowdfunding’ voornamelijk zal worden ingezet voor projecten op het snijvlak van publiek en privaat. En dat lijkt mij een prima plan.
Verzekeraars zijn gesjoemel via deelplatforms zat | Het Financieele Dagblad
Al bij de start van de ‘peer2peer’ auto verhuur platformen was het de verzekeraars een doorn in het oog: de grote kans op fraude. Stel: ik heb een schade aan mijn auto, maar een WA verzekering. Ik verhuur mijn auto voor een dag aan jou via een platform als SnappCar, welke er een all-risk verzekering overheen gooit. En juist die dag wordt op papier de bestaande schade gereden en vanuit de all-risk verzekering gedekt.
SnappCar zette vorige maand met verzekeraar Allianz de stap om alle auto’s ouder dan 10 jaar nog maar voor een dagwaarde van 750 of 1250 euro te verzekeren. Voor veel auto’s op leeftijd, inclusief de mijne, zal dit einde deeleconomie betekenen. Daarnaast heb je vanaf nu met de eerste keer verhuren een eigen risico van 500 euro.
Op zich een helder verhaal, het heeft mijns inzien nog echt wel best lang geduurd voordat een dergelijke stap werd gezet. Daarnaast zal het ook bijdragen aan de milieu doelstellingen en verhaal van het platform: met de verhuur van jongere auto’s heb je ook op dat vlak een beter verhaal.
Wat mij in dit artikel opviel was de reden die SnappCar opgaf voor het stijgen van de schadelast. Immers: de constructie was al vanaf dag 1 fraude gevoelig. Dus waarom was er nu wel de urgentie om in te grijpen?
“Wat is er gebeurd dat platforms moeten ingrijpen? Groei, stelt Snappcar. De website begon in Utrecht kleinschalig als platform waarop particulieren onderling verzekerd auto’s aan elkaar kunnen verhuren. Een soort Airbnb voor voertuigen. Maar inmiddels is het bedrijf internationaal actief, met een kleine 500.000 leden die volgens het bedrijf nu 40.000 auto’s met elkaar delen. En waar een sector groeit, neemt ook de kans op fraude toe, aldus het bedrijf.”
De link dat de kans op fraude procentueel groeit wanneer het platform groeit, die snap ik nog niet helemaal. Kan het ook niet zijn dat er in de groei misschien de boodschap naar de (nieuwe) gebruikers is veranderd, waardoor er een ander soort klant lid is geworden? Bijvoorbeeld meer nadruk op inkomsten, het invoeren van ‘direct boeken’, waardoor mensen SnappCar meer als een verhuurbedrijf zijn gaan zien en zich hier ook naar zijn gaan gedragen?
Wat mij opvalt is dat platformen die dure assets verhuren als SnappCar, maar ook bijvoorbeeld Gearbooker, nog niet experimenteren met andere verzekeringsfondsen zoals bijvoorbeeld Common Easy of een eigen garantiefonds. Want de grote achilleshiel van dit soort platformen is dat zij volledig afhankelijk zijn van een externe verzekerings partij. En op het moment dat deze de handdoek in de ring gooit, ligt je model op zijn gat. Dat is een afhankelijkheid die mij niet wenselijk lijkt….
Bezorgers Deliveroo nu tóch verzekerd – NRC
Interessante ontwikkeling: Deliveroo gaat zijn bezorgers verzekeren. Interessant omdat Deliveroo dit eerst niet wilde doen omdat zij bang waren om als werkgever te worden aangezien. Nu dus wel. Dit lijkt mij ook wel een absolute vereiste om de business door te laten draaien: het is een kwestie van tijd totdat een ZZP fietskoerier die zelf geen verzekering heeft afgesloten een ongeluk krijgt. Opmerkelijk is het overigens wel dat Deliveroo vol blijft houden dat er een speciale wet voor platformwerkers moet komen, maar niet duidelijk is wat er dan in die wet moet staan. To be continued…
Werknemers Dow kruipen massaal bij elkaar in de auto | Zeeuws-Vlaanderen | pzc.nl
De carpool markt is een lastige in Nederland: de afstanden zijn veelal te klein om het ‘gedoe’ van omrijden, vaste tijden en sociale onzekerheid op te laten wegen tegen een redelijke vergoeding. Dat is dan ook de reden dat dit in Nederland niet heel erg van de grond komt. Toogethr is een van de partijen die dit in Nederland hebben geprobeerd. En toen kwam de unicorn BlaBlaCar. Toogethr richt zich nu voor zover ik kan zien voornamelijk in het b2b segment. En dan is carpoolen ineens een stuk logischer: mensen hebben een vaste route, vaste tijden en de eindbestemming is voor iedereen gelijk. En dan kunnen er ook de nodige incentives vanuit de organisatie worden aangeboden om mensen te stimuleren hun rit te delen. In dit artikel wordt een mooi voorbeeld uitgelicht.
In de media
Op de Pot Cast by Jelle Drijver on Apple Podcasts
Kantoorgenoot en vriend Jelle Drijver heeft al een aantal jaar een succesvol Podcast kanaal waarin hij (internationale) ondernemers aan de tand voelt. Een tijdje geleden vroeg hij mij om mee te werken aan een nieuw concept: zijn ‘Op De Pot Cast’. Je raadt het al: een korte podcast uitzending, kort genoeg om tijdens een toiletbezoek te beluisteren. Check hier de eerste aflevering waar ik te gast mocht zijn.
Contact
Inspiratie opgedaan en advies of onderzoek nodig bij vraagstukken rondom de platformeconomie?
Neem gerust contact op via een reply op deze nieuwsbrief, via mail ([email protected]) of telefoon (06-50244596).
