Interessante uitkomsten van een onderzoek van de AFM van de risico’s en beleving hiervan bij investeerders:
“De AFM komt op basis van de eerste uitkomsten tot de voorlopige bevinding dat een deel van de investeerders de risico’s van crowdfunding onderschat. Een groep investeerders schat de kans op mislukking van een project in op minder dan 2,5%. Dat lijkt, op basis van de huidige kennis, geen realistische inschatting. Daarnaast acht ongeveer 40% van de respondenten de risico’s van crowdfunding lager dan die van beleggingsfondsen én aandelen.”
De platformen zijn intussen ook goed bezig om zelf aan transparantie en goede communicatie te werken. Dat snap ik: zij kunnen dit beter proactief doen, dan dat de AFM reactief met maatregelen komt die in de meeste gevallen minder uitpakken voor de platformen.
Het artikel begint veelbelovend: “VGZ schrijft geschiedenis. Het oordeel van de patiënt wordt voortaan leidend bij het bepalen van de kwaliteit van de zorg.” Wat blijkt: VGZ gaat de mening van de patient meenemen in de totaal beoordeling van de zorg en is hiervoor een samenwerking met het onafhankelijke ‘Zorgkaart Nederland’ gestart. Hier worden zowel instellingen als individuele specialisten beoordeeld. Ik vind het goed dat zoiets gebeurd, zolang het wel goed gebeurd. En daarbij heb ik mijn twijfels. In mijn beleving geeft zo’n systeem alleen een goed beeld wanneer:
Het beoordelingsproces standaard in de ontslag procedure van een patient wordt meegenomen: anders heb je kans dat alleen hele positieve of hele negatieve ervaringen worden gedeeld, wat geen goed beeld geeft van de werkelijkheid;
Er een eigen anonieme chat tool is waarbij ziekenhuizen of specialisten in kunnen gaan op de feedback, zonder dat de patient angst heeft om zijn identiteit blood te geven wanneer hij/zij dit niet wil. Uiteindelijk moeten instellingen en specialisten iets met de feedback kunnen doen, wat vaak om verdieping vraagt;
Patiënten de mogelijkheid hebben om hun waardering aan te passen wanneer zij A) hun mening willen bijstellen nadat zij in ’the heat of the moment’ hun hart hebben gelucht of B) door de reactie van het ziekenhuis hun mening willen bijstellen;
Scores die ouder dan zeg 4 jaar zijn niet of minder zwaar meetellen. Zie ook mijn interview met MeetingReview: zij schrijven een waardering in 4 jaar geleidelijk af.
Interessant vergezicht, geschreven door het Deense parlementslid Ida Auken. Een vergezicht waarin ze een wereld schetst waar bezit (nagenoeg) is verbannen en (on demand) toegang tot de nieuwe regel is. Ida gaat behoorlijk ver in het stuk: ook haar huiskamer wordt gebruikt als kantoor wanneer ze er niet is en er zitten wat discutabele passages in, zoals deze:
“In our city we don’t pay any rent, because someone else is using our free space whenever we do not need it. My living room is used for business meetings when I am not there.” > uiteindelijk moet iemand de rekening betalen, hoe laag deze ook is. En ze spreekt nog steeds van ‘my’.
Goed is dat ze niet alleen in de praktische modus schiet: “Funny how some things seem never seem to lose their excitement: walking, biking, cooking, drawing and growing plants.” Dingen die je praktisch gezien niet meer hoeft te doen, maar die ons gewoon ‘mens’ maken door ze wel te doen.
De opkomst van bezorg drones zouden het einde van eigenaarschap overigens drastisch kunnen versnellen. In New York sprak ik met Daan van Peerby af (Nederlanders zoeken elkaar altijd op heb ik intussen wel gemerkt) en hij wees mij op het artikel ‘Delivery drones will mean the end of ownership‘. Sowieso een boeiend stuk om te lezen.
Afgelopen weken bezocht ik de Web Summit in Lissabon en het Platform Cooperativism congres in New York. Web Summit was met 53.000 bezoekers en een main stage in een overdekt stadion (waar ik met mijn pers pas echt overal toegang tot had) iets te veel van het goede. Gelukkig ook in deze mensenmassa interessante mensen kunnen spotten. New York was bizar. Twee dagen na de verkiezingen was de sfeer bijzonder (schreef er dit over). Ook van het congres een hoop geleerd, als de rust in mijn hoofd is teruggekeerd zal ik het e.e.a. op papier zetten. Intussen kun jij weer vooruit met 5 mooie artikelen en deel ik ook 3 video interviews die ik in Lissabon deed. Fijne week!
Interessant vergezicht, geschreven door het Deense parlementslid Ida Auken. Een vergezicht waarin ze een wereld schetst waar bezit (nagenoeg) is verbannen en (on demand) toegang tot de nieuwe regel is. Ida gaat behoorlijk ver in het stuk: ook haar huiskamer wordt gebruikt als kantoor wanneer ze er niet is en er zitten wat discutabele passages in, zoals deze:
“In our city we don’t pay any rent, because someone else is using our free space whenever we do not need it. My living room is used for business meetings when I am not there.” > uiteindelijk moet iemand de rekening betalen, hoe laag deze ook is. En ze spreekt nog steeds van ‘my’.
Goed is dat ze niet alleen in de praktische modus schiet: “Funny how some things seem never seem to lose their excitement: walking, biking, cooking, drawing and growing plants.” Dingen die je praktisch gezien niet meer hoeft te doen, maar die ons gewoon ‘mens’ maken door ze wel te doen.
De opkomst van bezorg drones zouden het einde van eigenaarschap overigens drastisch kunnen versnellen. In New York sprak ik met Daan van Peerby af (Nederlanders zoeken elkaar altijd op heb ik intussen wel gemerkt) en hij wees mij op het artikel ‘Delivery drones will mean the end of ownership‘. Sowieso een boeiend stuk om te lezen.
Het artikel begint veelbelovend: “VGZ schrijft geschiedenis. Het oordeel van de patiënt wordt voortaan leidend bij het bepalen van de kwaliteit van de zorg.” Wat blijkt: VGZ gaat de mening van de patient meenemen in de totaal beoordeling van de zorg en is hiervoor een samenwerking met het onafhankelijke ‘Zorgkaart Nederland’ gestart. Hier worden zowel instellingen als individuele specialisten beoordeeld. Ik vind het goed dat zoiets gebeurd, zolang het wel goed gebeurd. En daarbij heb ik mijn twijfels. In mijn beleving geeft zo’n systeem alleen een goed beeld wanneer:
Het beoordelingsproces standaard in de ontslag procedure van een patient wordt meegenomen: anders heb je kans dat alleen hele positieve of hele negatieve ervaringen worden gedeeld, wat geen goed beeld geeft van de werkelijkheid;
Er een eigen anonieme chat tool is waarbij ziekenhuizen of specialisten in kunnen gaan op de feedback, zonder dat de patient angst heeft om zijn identiteit blood te geven wanneer hij/zij dit niet wil. Uiteindelijk moeten instellingen en specialisten iets met de feedback kunnen doen, wat vaak om verdieping vraagt;
Patiënten de mogelijkheid hebben om hun waardering aan te passen wanneer zij A) hun mening willen bijstellen nadat zij in ’the heat of the moment’ hun hart hebben gelucht of B) door de reactie van het ziekenhuis hun mening willen bijstellen;
Scores die ouder dan zeg 4 jaar zijn niet of minder zwaar meetellen. Zie ook mijn interview met MeetingReview: zij schrijven een waardering in 4 jaar geleidelijk af.
Interessante uitkomsten van een onderzoek van de AFM van de risico’s en beleving hiervan bij investeerders:
“De AFM komt op basis van de eerste uitkomsten tot de voorlopige bevinding dat een deel van de investeerders de risico’s van crowdfunding onderschat. Een groep investeerders schat de kans op mislukking van een project in op minder dan 2,5%. Dat lijkt, op basis van de huidige kennis, geen realistische inschatting. Daarnaast acht ongeveer 40% van de respondenten de risico’s van crowdfunding lager dan die van beleggingsfondsen én aandelen.”
De platformen zijn intussen ook goed bezig om zelf aan transparantie en goede communicatie te werken. Dat snap ik: zij kunnen dit beter proactief doen, dan dat de AFM reactief met maatregelen komt die in de meeste gevallen minder uitpakken voor de platformen.
Banken weten steeds meer de weg naar crowdfunding platformen te vinden. Knab biedt intussen zelf crowdfunding diensten aan (op de infrastructuur van Collin Crowdfund) en ook Rabobank heeft al de nodige crowdfunding experimenten op haar naam staan. Afgelopen week werd bekend gemaakt dat Rabobank gaat samenwerken met Kapitaal op Maat: zij gaan leningvragers actief doorverwijzen. En er is een mogelijkheid tot gestapeld financieren, waarbij de bank een deel financiert (zeg: 70%) en de crowd de rest (30%). Dit laatste is in mijn ogen het meest interessant. Mits de bank en de crowd onder dezelfde voorwaarden financieren en zij aan zij staan wanneer het mis gaat.
Op Twitter kwam een reactie van Frans van der Reep, die wees op zijn blog uit 2011 waarin hij al verwees naar deze optie. Hij heeft hier een goed punt, al stond in die tijd crowdfunding nog écht in de kinderschoenen (zeker lening crowdfunding) en ik snap dan ook wel dat je als bank toen nog niet je naam wilde verbinden aan deze manier van financieren.
Om eerlijk te zijn weet ik ook niet of dat nu wel al het juiste moment is. Ja, de branche is goed bezig om volwassen te worden, maar wanneer ik in het stuk van Kapitaal op Maat het volgende zie dan krijg ik wel kriebels:
Laat je geld renderen met rentes van 5,5 tot 9,5% per jaar.
Sinds de oprichting hebben via kapitaalopmaat.nl al 171 ondernemers een financiering (vanaf 25k) gerealiseerd met een gemiddeld leningbedrag van € 90.000,- en rentevergoeding van 7,25%.
Waarom kriebels? Omdat in dit bericht (en ja: het is een persbericht en die zijn altijd positief) niets wordt gezegd over het risico en het werkelijkerendement. Uit niet representatieve onderzoeken (er is nog te weinig data) bleek al eerder dat het werkelijke rendement in veel gevallen op ongeveer de helft ligt.
“Couriers working for food delivery service Deliveroo take legal steps to gain workers’ rights.” Weer een voorbeeld van workers die voor platformen diensten leveren opkomen voor hun rechten. “If Deliveroo and Uber want to bring forward these new technological platforms, then they have to ask themselves is their business model sustainable if they have to exploit their workers to be able to make themselves viable.”
Tijdens het congres in New York nog veel van dit soort voorbeelden gezien. Maar ook voorbeelden van hoe het wél kan. Zo was er een presentatie van Green Taxi: een taxi coöperatie met 600 leden die samen hebben geïnvesteerd in een app en een marktaandeel hebben van 37%. Zonder gebruik te hebben gemaakt van externe financiering. Dat meer mensen dit bijzonder vinden blijkt uit het feit dat mijn tweet hier over 33 retweets en 41 likes kreeg 😉
Eigen publicaties
Explore a city as a local with Rent a Local Friend – YouTube
Op de Web Summit kwam ik deze twee dames uit Brazilië tegen die een app hebben ontwikkeld waar je je als toerist nog meer als een local kunt wanen. In plaats van een gids huur je een ‘local friend’. Locals die het leuk vinden om toeristen een kijkje te bieden in hun leven en stad.
Ondanks de belofte van de deeleconomie dat toegang belangrijker wordt dan bezit hebben we stiekum allemaal toch wel een heleboel spullen. Opslag van spullen vindt traditioneel gezien bij professionele opslag bedrijven plaats. Duur, onpersoonlijk en op verlaten industrie terreinen buiten de stad. Dit terwijl er vast ook genoeg mensen zijn bij jou in de buurt die wél nog ruimte over hebben. In dit gat van de deeleconomie is Jaap Sybenga met Djeepo gesprongen: opslag bij je buurtgenoten. Lagere prijs, in de buurt en sociaal.
In dit gesprek op de WebSummit in Lissabon, waar ik Jaap tussen de 49.999 andere bezoekers tegenkwam, praten we over het idee, de ontwikkeling, de uitdagingen en de toekomst.
Op de WebSummit in gesprek met Coen Dahlhaus, oprichter Heroes & Friends – YouTube
Op de WebSummit sprak ik met Coen Dahlhaus, mede oprichter van crowdfunding platform Heroes & Friends. Zij bouwen een internationaal schaalbaar platform waarbij zij anderen faciliteren om hun projecten en dromen te realiseren. Bijzonder hierbij is dat het ophalen van geld niet het hoofddoel is: een project eigenaar maakt zijn projectbegroting openbaar en donateurs kunnen ook in natura een bijdrage doen.
Foto van de week
New York is in alle opzichten een stad van contrasten. In de vrije uurtjes heb ik de stad verkend en mijn ‘oude’ hobby fotograferen (ik deed ooit eens toelating voor de kunstacademie fotografie en werd in de laatste ronde afgewezen omdat ik al te veel een eigen stijl had ontwikkeld) maar weer eens opgepakt.
Never stop exploring. Mijn levensmotto neem ik de komende twee weken wel erg letterlijk. Deze update schrijf ik in het vliegtuig op weg naar Lissabon voor de Web Summit. Donderdag vlieg ik door naar New York voor een platform cooperativism congres. De volgende twee edities zullen dus waarschijnlijk vol staan met interviews en nieuwe gedachten. En dan is zo’n vlucht altijd even een fijn moment om alles te laten bezinken. Ook deze week heb ik weer 5 mooie artikelen voor je uitgezocht en voorzien van mijn gedachten en visie. Mooie week!
Goed stuk dat terecht vragen stelt over de verantwoordelijkheden van de diverse stakeholders rondom crowdfunding. Naast de platformen en ondernemers wordt hier terecht ook gesproken over de rol en verantwoordelijkheid van adviseurs en accountants.
Cijfers van werkelijk rendement en defaults (wanneer het mis gaat) zijn er nog niet of nauwelijks en voornamelijk gebaseerd op berekeningen van beleggers met een breed portfolio.
Het stuk waarschuwt dat crowdfunding niet het afvoerputje van financieringsland moet worden, waarbij aanvragen die nergens terecht kunnen dan maar gaan crowdfunden.
Om deze discussie op het juiste niveau te krijgen is het denk ik belangrijk om goed na te denken over verantwoordelijkheden, maar ook over hoe consumenten beschermd en opgevoed kunnen worden. De verplichte AFM toets is natuurlijk een mooie gedachte, maar zal vermoed ik in de praktijk weinig uitmaken. De uitdaging wordt om te beschermen en op te voeden, zonder hier onnodige drempels op te werpen.
De sector zelf is overigens al goed bezig om standaarden af te spreken rondom het communiceren van risico’s en defaults. Een stap verder zouden zij komen door:
een splitsing te maken tussen crowdfunding (donatie en voorverkoop) en crowdfinance (investeren met zicht op rendement). Zie ook deze blog van Roy Cremers van Voordekunst waarin hij zich distantieert van crowdfinance. Slimme zet. En ook vermakelijk: waar eerst de finance kant liep te schreeuwen over innovatie en lacherig leek te doen over het donatie en voorverkoop model zie je nu dat juist deze doelgroep zich wil distantiëren;
een portfolio platform bouwen (en faciliteren met data) waardoor investeerders een beter overzicht hebben van hun investeringen en werkelijk rendement (crowdfundmarkt.nl heeft hier overigens pas een tool voor gelanceerd);
transparantie in cijfers van aanvragen door te werken met standaarden die uniform zijn én begrijpelijk.
* disclaimer: ik ben natuurlijk geen accountant of finance specialist, bovenstaande punten zijn gebaseerd op gezond verstand en de beste bedoelingen 😉
“Amsterdamse topzaken keren zich en masse af van recensie website Iens, nu deze hen verplicht zich aan te sluiten bij het aanpalende reservering programma”
Sinds het horeca rating platform Iens.nl is overgenomen door Tripadvisor en met een advertentie systeem is gaan werken, zijn de horeca ondernemers boos. En dat snap ik wel. Zo lees ik dat in sommige gevallen de helft van de marge van een tafel direct naar Iens.nl gaat.
Hier kun je een hoop van vinden, maar laat ik hier drie dingen over zeggen:
Wie contact met de klant heeft, is de baas
De heisa rondom Iens is natuurlijk helemaal niet uniek. Hotel ondernemers hebben hetzelfde probleem met Booking.com, alle merken die op Facebook zitten en opeens moeten betalen voor contact met hun eigen fans, etc. Probleem voor ondernemers van dit soort aggregatie sites is dat zij eerst heel blij zijn vanwege de nieuwe handel, tot het moment komt dat ze zich beseffen dat ze met handen en voeten gebonden zijn.
Koninklijke Horeca Nederland heeft zitten slapen
Een van de oplossingen, en daarvoor moet je er vroeg bij zijn, is om óf zelf een rating en reservering platform op te zetten, of eentje mee initiëren en hier een belang in nemen. De NVM heeft al heel wat jaartjes geleden Funda.nl opgezet en hierdoor de grip op de online markt zelf behouden. Voor de klant is dit in mijn ogen niet goed: ze hebben geen incentive om tot het uiterste te gaan voor hun klant. Onlangs heb ik een huis gekocht en verkocht en ik kan je uit ervaring zetten: alle clichés rondom makelaars in grote steden zijn waar. In dit stuk in Trouw pakt KHN de rol van slachtoffer. Ik denk dan met mijn nuchtere hoofd: zeur niet en doe je werk.
De rek van macht is niet onuitputtelijk
Soms lijkt het alsof dit soort monopolies niet te doorbreken zijn, maar uiteindelijk is er ook voor gebruikers op een gegeven moment een maximum bereikt. Dit hebben we gezien bij Kieskeurig.nl. Jarenlang dé plek om prijzen te vergelijken, totdat de fees zo hoog waren dat kleine en grote spelers zich terugtrokken van het platform. Wat timing betreft lijkt dit dus HET moment te zijn om een concurrent van Iens.nl te starten, Eventueel door of samen met KHN. Ik ben benieuwd wie de bal oppakt….
Crowdfunding zoals crowdfunding bedoeld is. Emma is al tien jaar ongeneeslijk ziek is uitbehandeld en heeft nog een jaar te leven. Door haar ziekte kan ze nergens een uitvaartverzekering krijgen. Na een oproep op DIUC is al meer dan 50.000euro opgehaald. Waardoor niet alleen Emma, maar ook zeker 8 anderen in een vergelijkbare situatie een uitvaart kunnen bekostigen. Dit soort crowdfunding, waar verontwaardigd publiek haar portemonnee trekt, laat de kracht van de crowd zien en dat is mooi. Deze week ook in het nieuws de rechtzaak rondom de Brexit waar ook binnen no-time een flink bedrag werd opgehaald om de advocaten te betalen.
Een super interessante mustread, maar ga er wel even voor zitten. Online denken we vaak grenzenloos, maar in de offline wereld zijn grenzen steeds vaker een onhandig iets. Daarnaast zie je dat macht zich steeds óf globaal bundelt, of super lokaal. Hoewel ik je aanraad om het hele stuk ter inspiratie te lezen, heb ik 3 interessante fragmenten hier onder geplaatst:
“City and regional administrations often seem to serve people better than national governments. How, then, should we organise ourselves? Is the nation state a natural, inevitable institution? Or is it a dangerous anachronism in a globalised world?”
“Before the late 18th century there were no real nation states, says John Breuilly of the London School of Economics. If you travelled across Europe, no one asked for your passport at borders; neither passports nor borders as we know them existed. People had ethnic and cultural identities, but these didn’t really define the political entity they lived in.”
“Try, for a moment, to envisage a world without countries. Imagine a map not divided into neat, coloured patches, each with clear borders, governments, laws. Try to describe anything our society does – trade, travel, science, sport, maintaining peace and security – without mentioning countries. Try to describe yourself: you have a right to at least one nationality, and the right to change it, but not the right to have none.”
Met een miljardenmarkt rondom taxi ritjes én veel ontevredenheid vanuit de taxi chauffeurs zijn er veel nieuwe spelers op de taxi app markt die allemaal een stukje van de taart willen pikken. Een aantal hiervan zijn decentraal georganiseerde (en soms ook decentraal eigenaarschap) platformen. In dit artikel wordt Cel411 beschreven: een decentrale ride sharing app waarbij de chauffeur meer controle heeft over de prijs (via een bieding systeem, wat overigens ook een race to the bottom kan opleveren), de drempel om te gaan rijden voor Cel411 is laag vanwege het ontbreken van achtergrond checks en er is geen centrale organisatie (dus ook niemand die je een vraag kan stellen, dit zal wel via een Q&A platform gaan, maar wie pakt verantwoordelijkheid?)
Hoewel ik fan ben van decentrale modellen, zie ik toch een aantal haken en ogen aan dit model. Het model is erg gericht op de chauffeur, maar de klant kant wil gewoon gemak en veiligheid. Het ontbreken van een background check, het bied systeem dat vast langzamer gaat dan een algoritme en het ontbreken van een uniform merk zal klanten afschrikken. Mooi dat je met bitcoin kunt betalen, maar dat is nu nog voor een enkeling een pré.
Voor alle inspectie en controle diensten is deze case wel een hele interessante oefening: hoe ga je om met regulering, handhaving, belasting, etc., etc., etc. wanneer je geen bedrijf hebt om mee te praten? Dit zal in de toekomst vaker voor gaan komen, dus het zou verstandig zijn om hier alvast iets van te gaan vinden.
Foto van de week
Al klinken expedities naar Lissabon en New York (en later deze maand naar Southampton) natuurlijk super vet (en dat zijn ze ook), zal het toch ook weer erg fijn zijn om over een kleine twee weken weer thuis te komen….
Goed stuk dat terecht vragen stelt over de verantwoordelijkheden van de diverse stakeholders rondom crowdfunding. Naast de platformen en ondernemers wordt hier terecht ook gesproken over de rol en verantwoordelijkheid van adviseurs en accountants.
Cijfers van werkelijk rendement en defaults (wanneer het mis gaat) zijn er nog niet of nauwelijks en voornamelijk gebaseerd op berekeningen van beleggers met een breed portfolio.
Het stuk waarschuwt dat crowdfunding niet het afvoerputje van financieringsland moet worden, waarbij aanvragen die nergens terecht kunnen dan maar gaan crowdfunden.
Om deze discussie op het juiste niveau te krijgen is het denk ik belangrijk om goed na te denken over verantwoordelijkheden, maar ook over hoe consumenten beschermd en opgevoed kunnen worden. De verplichte AFM toets is natuurlijk een mooie gedachte, maar zal vermoed ik in de praktijk weinig uitmaken. De uitdaging wordt om te beschermen en op te voeden, zonder hier onnodige drempels op te werpen.
De sector zelf is overigens al goed bezig om standaarden af te spreken rondom het communiceren van risico’s en defaults. Een stap verder zouden zij komen door:
een splitsing te maken tussen crowdfunding (donatie en voorverkoop) en crowdfinance (investeren met zicht op rendement). Zie ook deze blog van Roy Cremers van Voordekunst waarin hij zich distantieert van crowdfinance. Slimme zet. En ook vermakelijk: waar eerst de finance kant liep te schreeuwen over innovatie en lacherig leek te doen over het donatie en voorverkoop model zie je nu dat juist deze doelgroep zich wil distantiëren;
een portfolio platform bouwen (en faciliteren met data) waardoor investeerders een beter overzicht hebben van hun investeringen en werkelijk rendement (crowdfundmarkt.nl heeft hier overigens pas een tool voor gelanceerd);
transparantie in cijfers van aanvragen door te werken met standaarden die uniform zijn én begrijpelijk.
* disclaimer: ik ben natuurlijk geen accountant of finance specialist, bovenstaande punten zijn gebaseerd op gezond verstand en de beste bedoelingen 😉
“Amsterdamse topzaken keren zich en masse af van recensie website Iens, nu deze hen verplicht zich aan te sluiten bij het aanpalende reservering programma”
Sinds het horeca rating platform Iens.nl is overgenomen door Tripadvisor en met een advertentie systeem is gaan werken, zijn de horeca ondernemers boos. En dat snap ik wel. Zo lees ik dat in sommige gevallen de helft van de marge van een tafel direct naar Iens.nl gaat.
Hier kun je een hoop van vinden, maar laat ik hier drie dingen over zeggen:
Wie contact met de klant heeft, is de baas
De heisa rondom Iens is natuurlijk helemaal niet uniek. Hotel ondernemers hebben hetzelfde probleem met Booking.com, alle merken die op Facebook zitten en opeens moeten betalen voor contact met hun eigen fans, etc. Probleem voor ondernemers van dit soort aggregatie sites is dat zij eerst heel blij zijn vanwege de nieuwe handel, tot het moment komt dat ze zich beseffen dat ze met handen en voeten gebonden zijn.
Koninklijke Horeca Nederland heeft zitten slapen
Een van de oplossingen, en daarvoor moet je er vroeg bij zijn, is om óf zelf een rating en reservering platform op te zetten, of eentje mee initiëren en hier een belang in nemen. De NVM heeft al heel wat jaartjes geleden Funda.nl opgezet en hierdoor de grip op de online markt zelf behouden. Voor de klant is dit in mijn ogen niet goed: ze hebben geen incentive om tot het uiterste te gaan voor hun klant. Onlangs heb ik een huis gekocht en verkocht en ik kan je uit ervaring zetten: alle clichés rondom makelaars in grote steden zijn waar. In dit stuk in Trouw pakt KHN de rol van slachtoffer. Ik denk dan met mijn nuchtere hoofd: zeur niet en doe je werk.
De rek van macht is niet onuitputtelijk
Soms lijkt het alsof dit soort monopolies niet te doorbreken zijn, maar uiteindelijk is er ook voor gebruikers op een gegeven moment een maximum bereikt. Dit hebben we gezien bij Kieskeurig.nl. Jarenlang dé plek om prijzen te vergelijken, totdat de fees zo hoog waren dat kleine en grote spelers zich terugtrokken van het platform. Wat timing betreft lijkt dit dus HET moment te zijn om een concurrent van Iens.nl te starten, Eventueel door of samen met KHN. Ik ben benieuwd wie de bal oppakt….
Crowdfunding zoals crowdfunding bedoeld is. Emma is al tien jaar ongeneeslijk ziek is uitbehandeld en heeft nog een jaar te leven. Door haar ziekte kan ze nergens een uitvaartverzekering krijgen. Na een oproep op DIUC is al meer dan 50.000euro opgehaald. Waardoor niet alleen Emma, maar ook zeker 8 anderen in een vergelijkbare situatie een uitvaart kunnen bekostigen. Dit soort crowdfunding, waar verontwaardigd publiek haar portemonnee trekt, laat de kracht van de crowd zien en dat is mooi. Deze week ook in het nieuws de rechtzaak rondom de Brexit waar ook binnen no-time een flink bedrag werd opgehaald om de advocaten te betalen.
Een super interessante mustread, maar ga er wel even voor zitten. Online denken we vaak grenzenloos, maar in de offline wereld zijn grenzen steeds vaker een onhandig iets. Daarnaast zie je dat macht zich steeds óf globaal bundelt, of super lokaal. Hoewel ik je aanraad om het hele stuk ter inspiratie te lezen, heb ik 3 interessante fragmenten hier onder geplaatst:
“City and regional administrations often seem to serve people better than national governments. How, then, should we organise ourselves? Is the nation state a natural, inevitable institution? Or is it a dangerous anachronism in a globalised world?”
“Before the late 18th century there were no real nation states, says John Breuilly of the London School of Economics. If you travelled across Europe, no one asked for your passport at borders; neither passports nor borders as we know them existed. People had ethnic and cultural identities, but these didn’t really define the political entity they lived in.”
“Try, for a moment, to envisage a world without countries. Imagine a map not divided into neat, coloured patches, each with clear borders, governments, laws. Try to describe anything our society does – trade, travel, science, sport, maintaining peace and security – without mentioning countries. Try to describe yourself: you have a right to at least one nationality, and the right to change it, but not the right to have none.”
Met een miljardenmarkt rondom taxi ritjes én veel ontevredenheid vanuit de taxi chauffeurs zijn er veel nieuwe spelers op de taxi app markt die allemaal een stukje van de taart willen pikken. Een aantal hiervan zijn decentraal georganiseerde (en soms ook decentraal eigenaarschap) platformen. In dit artikel wordt Cel411 beschreven: een decentrale ride sharing app waarbij de chauffeur meer controle heeft over de prijs (via een bieding systeem, wat overigens ook een race to the bottom kan opleveren), de drempel om te gaan rijden voor Cel411 is laag vanwege het ontbreken van achtergrond checks en er is geen centrale organisatie (dus ook niemand die je een vraag kan stellen, dit zal wel via een Q&A platform gaan, maar wie pakt verantwoordelijkheid?)
Hoewel ik fan ben van decentrale modellen, zie ik toch een aantal haken en ogen aan dit model. Het model is erg gericht op de chauffeur, maar de klant kant wil gewoon gemak en veiligheid. Het ontbreken van een background check, het bied systeem dat vast langzamer gaat dan een algoritme en het ontbreken van een uniform merk zal klanten afschrikken. Mooi dat je met bitcoin kunt betalen, maar dat is nu nog voor een enkeling een pré.
Voor alle inspectie en controle diensten is deze case wel een hele interessante oefening: hoe ga je om met regulering, handhaving, belasting, etc., etc., etc. wanneer je geen bedrijf hebt om mee te praten? Dit zal in de toekomst vaker voor gaan komen, dus het zou verstandig zijn om hier alvast iets van te gaan vinden.
