Veel mensen zijn er van overtuigd dat de generatie na ons niet meer hoeft te werken voor zijn geld. Machines, ICT en algoritmes hebben onze banen in genomen en we moeten op zoek naar een nieuwe ‘zin’ in ons leven. Veel van die verhalen klinken als een soort van utopia, maar ik ben bang dat het niet zo mooi en zeker niet zo eenvoudig zal zijn als het klinkt. Ten eerste vermoed ik dat deze ontwikkeling de kloof tussen rijk en arm, of beter gezegd afschuwelijk en de rest, groter zal maken. Wie de resources bezit heeft de macht en de systemen zijn zo ingewikkeld en niet transparant dat de ‘leek’ geen idee heeft waar het over gaat en geen alternatief om zich tot te richten. Andere optie is dat de resources als commons worden behandeld, maar of dat zo eenvoudig zal gaan….
Misschien is het een goed idee om eerst de definitie van werk eens uit elkaar te trekken en te kijken wat van deze definitie blijft staan wanneer taken en processen worden geautomatiseerd. Door te kijken naar de potentie die vrijkomt wanneer we niet meer ‘vast’ zitten aan dingen die gedaan moeten worden omdat ze gedaan moeten worden. In dat kader vind ik de discussies over basisinkomen ook rammend interessant. Al met al een onderwerp om af en toe in je gedachten te laten passeren…
